Ik ben geboren en getogen in Eindhoven. Van jongs af aan was ik al bezeten van film en muziek. Maar tijdens mijn tienerjaren begon mijn interesse steeds meer te groeien richting cinema. Toen ik 18 jaar oud was zag ik een film die mijn leven letterlijk veranderde. Taxi Driver (’76) van regisseur Martin Scorsese. Deze film confronteerde mij op een bepaalde manier met mezelf en mijn diepste gevoelens en vraagtekens. Maar ook vanuit technisch oogpunt maakte deze film me voor het eerst bewust. Door Taxi Driver vond ik mezelf en mijn doel. Ik was een filmmaker en wilde echte films maken. Films die raken en hopelijk inspireren. Na een tijd van zelfontplooing begon ik met het maken van korte filmpjes, meestal samen met vrienden. In 1996 begonnen mijn films serieus en substantiëler te worden. Ambitieuze sociale drama’s, nog steeds gemaakt in samenwerking met goede vrienden. Geen geld. Vrijwel geen middelen. Slechts een passionele filmgedreven geest gepaard met talent en doorzettingsvermogen waren de eerste en belangrijkste drijfveren van mij als cineast. Dit resulteerde al snel in korte maar gelaagde emotionele films die in kleine kringen enthousiast werden ontvangen. Dit gaf mij het zelfvertrouwen en de stimulatie om steeds grotere uitdagingen aan te gaan, en te focussen op beter worden en groeien op alle vlakken. In 1997 werd een korte film getiteld The Dream op televisie uitgezonden. Dit voelde als een beginpunt op het pad naar mijn droom. Passionele en vooral menselijke speelfilms maken. Meerdere films, videoclips, tv-uitzendingen en een theatershow volgden waardoor ik me steeds verder ontwikkelde als filmmaker. Zo ging voor het eerst een film van mij getiteld De Engel En Haar Reflectie in première in theater Het Klein. In 2003 volgde het grootste vrijwilligers filmproject in Nederland getiteld Horizonica, volledig vanuit Eindhoven opgezet. Hiervoor deed ik co-regie, camera en music score. Deze film ging 30 september 2006 op het Nederlands Film Festival in première en draaide vervolgens een maand lang in de Plaza Futura in Eindhoven. In de winter van 2007 volgde de dvd release. Tijdens de Horizonica periode maakte ik tevens videoclips voor oa Mai Tai en Henk Westbroek. Na vele andere filmprojecten startte ik vervolgens mijn belangrijkste filmproject. Een Nederlandse speelfilm getiteld Voorbijgangers. Dit was net als Horizonica een volledig onafhankelijk vrijwilligersproject. Een essentieel verschil was echter dat niet iedereen met een enthousiaste geest voldeed. Ik zag het als mijn missie om uiterst getalenteerde, passionele mensen aan te stellen op de juiste functie, en zo op alle vlakken een doeltreffende kwaliteit te behalen. Op deze manier creërden we de magie waar het voor mij om draait in cinema. Voorbijgangers is een speelfilm over de duistere kant van de mens. Maar dan wel vanuit een alledaags oogpunt. Anderzijds wel tamelijk poëtisch en authentiek filmisch vormgegeven. Concreet gaat de film over een aantal individuen die worstelen met zichzelf en het leven. De film is feitelijk een soort confronterende spiegel richting onze moderne Nederlandse samenleving, gezien door mijn subjectieve oog. Aansluitend op het feit dat we volledig onafhankelijk en vrijwillig waren opgezet werkten we wel op een hoog en professioneel niveau. Een productie met zo’n 250 medewerkers (inclusief figuranten). Juist doordat iedereen meewerkte vanuit passie en enthousiasme, en niet om commerciële redenen, was de sfeer van het project bijzonder uniek en kostbaar. Dit waren de ideale bouwstenen voor een goedwerkende crew en een mooie integere film. Voorbijgangers ging in 2012 in première op het Eindhovens Film Festival 2012, en won tevens de EFF Publieksprijs 2012. Dit was uiteraard een droom die uit kwam. Na 6 jaar werken aan Voorbijgangers was ik heel erg toe aan een kleiner maar inhoudelijk net zo waardig en persoonlijk filmproject. Ik wilde mezelf opnieuw uitdagen door zonder grote cast & crew en zonder budget een betekenisvolle en integere film te maken. Een film die beter dan ooit zou aansluiten bij mijn persoonlijke smaak en visie, m.b.t. zowel cinema als het leven. Dit werd De Wind. Een korte maar flinke film (35 minuten) over een vrouw die langzaam verdrinkt in haar grootste angst: zonder enige betekenis verdwijnen. Ze begeeft zich in de 'normale' wereld, maar worstelt zonder enige controle met de waanzin ten gevolge van haar ontspoorde bestaan. De film is een poëtisch portret van deze vrouw en haar innerwereld. De Wind ging in première op het Eindhovens Film Festival 2014, en draaide vervolgens op enkele andere filmfestivals. Naast Voorbijgangers is De Wind mijn grootste trots en prestatie als filmmaker. Door zowel met een groot project (Voorbijgangers) als een bijzonder klein en intiem project (De Wind) goed uit de voeten te kunnen en te behalen wat ik wilde behalen heb ik voor mezelf als mens iets enorm waardevols bereikt. Voor mijn huidige en komende filmprojecten zal ik altijd blijven balanseren tussen deze twee werelden, met als grootste drijfveer mijn liefde voor cinema. Mijn lijst van helden in cinema is bijna oneindig, maar mijn meest noemenswaardige inspiratiebronnen en invloeden zijn mensen als Martin Scorsese, John Cassavetes, Abel Ferrara, David Lynch, Ingmar Bergman, Federico Fellini, Michelangelo Antonioni, Luis Bunuel, Jim Jarmusch en Stanley Kubrick.